Machines

Nagadałam się tyle, że jaka ja zajęta jestem i nic dla siebie... a potem się okazuje, że ze szkolnych przerw spokojnie uzbiera się ze dwie godziny na szkicowanie. Że o rysowaniu na wykładach nie wspomnę. I tym sposobem powstał przypadkowy szkic Machine 09, który spodobał mi się na tyle, że postanowiłam zrealizować pozostałe numery. W trakcie są 08 i 01, a i zapewne 02 i 03 doczekają się bardziej ludzkiej przeróbki.

Pewnego dnia dorobię się nawet ideologii. Póki co robię to tylko dlatego, że lubię ciała rozłożone na części. Stąd lalki i stąd roboty.
Gdyby nie poczucie przyzwoitości, Ysa przez cały czas siedziałaby jako nagi kadłubek.

Ciąg dalszy

Czarny szkicownik.

stoic Kenny is unimpressed

Prawdopodobnie uważa, że powinnam pracować, a nie zajmować się pierdołami.

Sandra

Normalnie starannie maskuję wszystkie swoje notatki na marginesach rysunków

ale

To uczucie, gdy wydaje ci się, że wreszcie masz fajny schemat kolorystyczny dla postaci i nagle widzisz, że Touhou ;f


I właśnie dlatego jutro na przerwie spróbuję znowu i wtedy ewentualnie opowiem o co chodzi, bo to ciekawa rzecz.

Ranty ranty

A więc konkurs wygrał cykl kubistyczno-abstrakcyjnych, można rzec nawet onirycznych (niektórzy wola określenia "telefoniczne", "przypadkowe" lub też "dupek namazał mi penisa w zeszycie") szkicowych rysunków o metaforycznym tytule. I może mój wewnętrzny prymitywny cham nie burzyłby się nawet aż tak bardzo, gdyby nie to, że cała ich komputerowość zamyka się w marnie narzuconej teksturze linoleum i doklejonych zdjęciach pośladków. Okraszonych światłym komentarzem organizatorów, którzy odrzucili 40% prac: "Niektórzy uważają, że jak mają komputer, to tworzą grafikę komputerową. Tymczasem trzeba pomysł rozwijać pod jakąś ideę lub pod wrażenia estetyczne. I robić to świadomie a nie pozwalać aby zdominowała nas technologia."

Mój wewnętrzny prymitywny cham ryczy z rozpaczą dokładnie to samo co dwie notki temu.

South Park Style

Spójrzmy prawdzie w oczy, każdy z nas ma jakieś Guilty Pleasure. Dla niektórych to casualowe gierki, animu-moe-shit albo Lady Gaga. Dla mnie... fandom South Parku. South Park, jako serial sam w sobie, jest zdecydowanie w moim top 3, ale to co dopełnia jego przyjemność, to ponad 7000 opowiadań na samym fanfiction.net, dziesiątki tysięcy fanartów i kolekcjonowane z pietyzmem trivia. W liczbach tych mieści się wszystko, od niepoprawnego humoru po boleśnie dosłowne yaoi. Moim osobiście ulubionym elementem jest tzw. fluff. Jest to coś takiego, co w sposób zupełnie niewytłumaczalny (a chciałabym wiedzieć, jak to działa) napełnia tak wielkim ogromem ciepła i szczęścia, że ma się ochotę wydrapać sobie wnętrzności.

I pewnie nie byłoby w tym nic za bardzo wykraczającego poza zwyczajowe ramy estrogenowego szaleństwa (każda kobieta lubi małe kotki i bobaski, co nie?), gdyby nie to, że wciąż mówimy tu o bandzie przeklinających 9-latków, utaplanych w krwi, wymiocinach i popkulturze. Rozwiązanie? Po pewnym okresie kontaktu z fandomem (a u mnie to już ponad dwa lata (!)) wytwarza się coś w rodzaju "pojmowania alternatywnej rzeczywistości". Najlepiej chyba określić to jako canon kontra fanon. Fanon nie tyle zapełnia dziury w canonie czy buduje na nim, ale raczej tworzy własną niezależną wizję, pozwalającą się mentalnie odciąć od oryginału. To już zupełnie inne postacie, w innym uniwersum, z własnymi stereotypami i cechami charakterystycznymi. Przykład: wszyscy wiedzą, że Kyle ma zielone oczy. Nie z serialu, więc skąd?
That's fanon for ya.


Gorzej, jeżeli w którymś kolejnym fanficu Cartman robi się nagle szczupły i romantyczny...

PS z 14.11: Skoro już zrobiłam wielki coming out, to śmiało dodaję nowy tag, który odtąd będzie mieścił mój rozbuchany fangirlizm: geje. Dlaczego geje? Nie ma miejsca na ani jedną dziewczynę...

That is all

W każdy wolny dzień spędzam przy tablecie po 10-11 godzin dziennie i trochę mi już się robi.